teraz muszę się przyzwyczaić

 do podkładki.

Kupiłam toto w supermarkecie za dwie dychy. Ma wiatraczek, który chodzi niewiele głośniej niż zasuwał czasem kaloryfer wbudowany w laptopa. No i chyba rzeczywiście mniej się grzeje. Zmienił się kąt nachylenia, wszystko się znowu zmieniło, buuu. Tyle, że pontyfikał powrócił na półkę. :P

IMO wiatraczek w podkładce powinien mieć guzik, który umożliwiałby jego wyłączenie, kiedy akurat pracuję mniej intensywnie :P. Bo tak to zasuwa dopóki nie wyjmę usb. A usb nie bardzo mogę wyjąć, bo musiałam przepiąć mysz do usb na podkładce, bo wtyków mi braknie :P. 

Przedpołudnie w pracy, popołudnie na zakupach, u mamy (umyłam jej przedostatnie okno), potem znowu w pracy. Łeb mi dziś coś pęka. W ogóle ciało wrzeszczy, że spada żelazo, czyli chyba znowu szykujemy się na niemiłą fazę cyklu, a rozkrwawione kąciki ust to takie drobne preludium :P. Naprawdę nienawidzę tego. 

Trzeci dzień rekolekcji. Jezus i Marta Łk 10, 38-42. 

Znowu mam wrażenie, że przepsychologizowane to wszystko, że ksiądz przypisuje Marcie niewiadomoco, a ona zachowuje się jak zwykła matka, do której na święta przyjechał ukochany synuś :P - znajdźcie mi matkę, która wtedy siedzi i rozmawia z dzieckiem, a nie bunkruje się w kuchni między garnkami :P. Z drugiej strony ta sama Marta zachowuje się jak skrzywdzone, bezradne dziecko, co nie radząc sobie z siostrą idzie do taty i błaga - no powiedz jej coś... Nie wiem, czy jest w tym wielka psychologia, może tylko świadomość Marty, że Maria i tak jej nie posłucha, i uznanie w Jezusie autorytetu. 

Poza tym. Nauka o budowaniu relacji (budowaniu czego????) dla mnie zupełnie chybiona. 

Ciekawe (chociaż nierozwinięte, ledwie tknięte) ujęcie wchodzenia Marii i Marty w role kulturowo niekobiece. Marta jako gospodyni-rządzicielka, Maria jako uczeń (nie uczennica, bo uczennic jeszcze długo nie było :P). Ciekawa (też ledwie tknięta) koncepcja "żeńskiego klerykalizmu" - czy chodzi o klasztorne mobbingi? :P 

Standardowe problemy: że służąc karmię swój egoizm (nabożność też może nadmuchiwać moje ego), że kult perfekcjonizmu i pracoholizmu, że ważniejsze jest bycie niż działanie, takie tam.

Że "Marta czyni dla Jezusa to, co sama wymyśliła", ok. Tyle że kto miał jej co innego wymyślić? Maria też robi to, co _sama_ wymyśliła. Ani jednej, ani drugiej Jezus nie powiedział, czego Chce. 

"Panie, czy Ci to obojętne", tia. Ja tu latam i latam, a Ty Masz to w. Oczywiście, że Marta oczekuje docenienia i zauważenia. Każdy potrzebuje. I tu ksiądz wchodzi w wewnętrzną sprzeczność. Linijkę wyżej było, że sama (w swoim sercu?) wymyśliła, co ma robić dla Jezusa, a teraz zarzuca, że Marta nie wsłuchuje się we własne serce, tylko szuka motywacji poza sobą. No to jak. 

Problem bezpiecznego maksimum przyjmowanych obowiązków. Kwestia pokazana z typowej perspektywy księdza :P : wydaje mu się, że w świecie obowiązuje zasada robię tyle, ile _chcę_, a jak nie chcę, to mogę w ogóle niewiele robić. Zupełnie chłop nie rozumie, że w świeckim życiu ilość pracy _nie jest_ naszym wyborem. Ciekawe, że nie poruszył kwestii bezpiecznego minimum przyjmowanych obowiązków, poniżej którego zaczyna się lenistwo śmierdzące.

No właśnie, skąd ja mam wiedzieć, czego właściwie oczekuje ode mnie Pan Bóg? Czy On Chce, żebym pracowała na 18 godzin, 24 czy 27? A jeśli Pan Bóg Chce 18 godzin, a szefowa mówi, że ma dla mnie 24 i jak ja tego nie wezmę, to ona poszuka innego nauczyciela (a na biurku ma stos podań o pracę)? Czy to Pan Bóg Chciał dla mnie nauczania zdalnego i pracy od rana do wieczora? A jeśli nie, to dlaczego muszę tak pracować? 

Tia, ja też kiedyś wierzyłam, że relacja polega na słuchaniu drugiego, uważności, bycia przy nim, zrobieniu mu miejsca w moim życiu, współpracy, uczeniu. Tyle że jestem babą i nie wolno mi nikogo słuchać ani przy nikim być. 

Pytania.

Rachunek sumienia. Śmieszne, ale dla mnie rachunkiem sumienia jest pisanie bloga. Co warto ocalić z dnia, co spiii***łam, jakie uczucia chcę nazwać, analizowanie dlaczego, takie tam.

Relacje? że co????

Dlaczego w ogóle Jezus w moim życiu, tak? Nie wiem. Pewnie w dużym stopniu miało to być instrumentalne, Ktoś, Kto by mnie w końcu Pokochał, tak? 

Jak słucham Jezusa. Nie ma co ukrywać, wcale Go nie słyszę. Objawień nie mam. Słowo czytam, "rozważam" to za duże słowo. Zresztą. Czym jest "rozważanie", jeśli nie szukaniem w _swoim_ sercu _swojej_ wersji interpretacji Słowa, patrz Marta, co se _sama_ wymyśliła, co ma dla Jezusa zrobić. 

Lol, ile czasu dziennie poświęcam Jezusowi? Proszę o zdefiniowanie "czasu poświęcanego Jezusowi". Jak myję mamie okno, to poświęcam czas Jezusowi czy nie? Jak sprawdzam piąty raz tą samą uczniowską pracę, nie zapominając o komentarzach doceniających, jeśli jest chociaż trochę lepiej niż ostatnio? Jak czytam katolickie portale? Jak wpadam do domu głodna i zmęczona, i zamiast do kuchni lecę do laptopa włączyć mszę? Jak siedzę do pierwszej w nocy nad pompejanką? Jak wpadam na adorację po drodze do pracy i z pracy? Jak w drodze między pokojem (zamienionym ostatnio na salę lekcyjną) a kiblem marudzę: Zrób coś, bo nie dam już rady???

Bo jeśli liczy się tylko czas przeznaczony na ochy i achy w zachwycie, to obawiam się, że istotnie _nie_ poświęcam Jezusowi żadnego czasu. 

Tyle z dnia numer trzy.