zięba

 

szpak w karmniku

i pierwsze nieśmiałe krokusy w moim ogrodzie

W mieście jest cieplej, na ogrodach ciągle ziemia zmarznięta. Próbowałam dziś coś robić, ale nie da się motyki wbić. Więc tylko mozolnie wynoszę na kompost jesienne liście, które mam wszędzie. 

W pracy - cóż. Obejrzałam z dzieciakami "Tańczącego z wilkami", ja w ich wieku bardzo mocno odebrałam ten film, oni chyba nawet też. Pogadamy o nim po niedzieli, zobaczę. W domu - znowu czytam coś Ursuli leGuin i jak zwykle mi się nie podoba. :P Przyniosłam na próbę z bookcrossingu, a, dam babie jeszcze jedną szansę. Dałam - i nic. Taki tam drobny literacki koszmarek. 

Mama znowu pokłóciła się z bratem, tym razem o wojnę i jak zwykle o politykę. Na mnie się nafoszyła, bo nie chcę trzymać jej strony... Nie potrafię sobie wyobrazić, co by było, gdyby mama mieszkała z bratem. Pozabijaliby się. A naprawdę myślałam już po cichu, żeby ją odesłać pod Warszawę tam do nich, zawsze to przynajmniej zachodnia strona Wisły... ja muszę tu być, bo robota i takie tam. Chociaż coraz mocniej mi się marzy samotnie stojąca chałupa na końcu wsi, bez prądu i wody, w zapyziałym świętym spokoju, który zbombardować mogą najwyżej czystym przypadkiem. 

Bo jestem pewna, że jeśli ruskie rakiety trafią jakoś tak lekko na zachód od polsko-ukraińskiej granicy, to NATO wyrazi najszczersze ubolewanie, że jakaś granica tam była, przeprosi Putina za ten nader niefortunny fakt, a w ramach zadośćuczynienia za straty w sprzęcie zaproponuje przeniesienie rzeczonej granicy o 10 km na zachód. I tak do Wisły dojdziemy w trzy dni, a wędrówka może się zatrzymać jakoś na szerokości  nie, w zasadzie to długości geograficznej świętej pamięci berlińskiego muru, nie wcześniej.

A to zaledwie 191.

Zazdroszczę mojemu ojcu, że nie musi tego oglądać. Nie wyobrażam sobie opieki nad nim w tych ciekawych czasach. Zazdroszczę mojej ciotce, która zdążyła urodzić się po drugiej wojnie, a umrzeć kilka lat temu. Zmieściła się.