lol :)))

 Proszę najuprzejmiej o porównanie wiadomości z wczoraj i dziś:

Czy ktoś widzi różnicę? :)))

A poza tym. Chcę Wam przedstawić mój koszyk.

Koszyk jest mój :). Pamiętam, jak u Babci-pod-Chełmem jako dziecię małoletnie chodziłam z tym koszykiem  do szopy po drewno. Koszyk był na tyle mały, że dawałam sobie z nim radę. Zwłaszcza że za mną podążał Dziadek z dużym koszem. Też na drewno. 

Koszyk z połupanymi szczapkami na podpałkę stał w sieni przy drzwiach, zaraz obok dwóch wiader z wodą ze studni i półeczki na buty. I to był mój koszyk :). Znikł mi potem, kiedy najpierw umarł Dziadek, potem Babcia przeprowadziła się do nas, potem sprzedaliśmy tamten dom. W tych wszystkich dziejowych przewrotach nikt nie zastanawiał się nad koszykami.  Znalazłam go wiele lat potem (może rok temu), sprzątając piwnicę po świętej pamięci ciotce. Stał sobie w piwnicy i czekał na mnie, wierny jak... koszyk. A teraz przejął zaszczytną funkcję pomieszczenia dwóch moich paproci. I pobudzacza do refleksji: a co zostanie po mnie.