o kwiatkach, koszulach i takich tam

 grzybach na podwórku.

Kępki opieniek wyrosły tuż przy drzwiach wyjściowych mojego bloku...

Skończyłam pracę, o której nie chcę się wypyszczać (Policz mi, że ignoruję niektóre tematy dotyczące niektórych instytucji, chociaż chwilami aż się we mnie gotuje, no) - i pogoniłam na ogród. A tam proszę bardzo, marcinki w bieli:

i marcinki w odcieniu niebieskości, który oglądany ostatnio na męskiej? koszuli pewnego delikwenta (nie Marcina, nie) nie licował mi ani z jego płcią, ani z hm zawodem... nawet na marcinkach ten odcień szokuje, jest poniekąd lawendowy. Jaskrawolawendowy. Cóż, być może koszula była informacją.

A marcinki naprawdę takie są. Mam wrażenie, że w zeszłym roku były bledsze. Takie jak te?

Nie, chyba trochę ciemniejsze jednak były, ale nie miały tego lawendowokoszulowego odcienia. Może złym nawozem je podsypałam.

Dokwitują ostatnie zimowity

i zaczynają inne astry bylinowe, nie marcinki - te wysokie i bezpretensjonalnie czerwone. Fajnie tu wyszły nawet.

Tymczasem w domu kwiatek nabiera rumieńców.

i może jutro się otworzy. 

A poza tym nieustannie żrę kminek z czarnuszką, mam wrażenie, że zeżarłabym i tonę tej mieszanki naraz :P. Nie mam pojęcia, co jest w tych nasionach, czego mój durny organizm aż tak potrzebuje. A poza tym właśnie się zarejestrowałam na czwartą dawkę szczepionki na kowida, na czwartek po południu - piątek mam wolny, mogę odchorowywać na zdrowie :P. Zapisałam się, przynaglona wieściami o chorobach wśród znajomych i o komplikacjach pochorobowych. No zobaczymy. 

397.