pewnie powinnam się wstydzić

 bo czuję dużą ulgę, że skończyła się oktawa Wielkanocy :P. Wszyscy dokoła, zdaje się, uważają, że to niezwykle radosny czas i że należy wykazywać należny oktawowy entuzjazm. Dla mnie to czas chodzenia do pracy, stresu, kolejnych problemów, bolącej głowy, w dodatku moje po***ne hormony znowu raczyły się odezwać (po 49 dniach, kiedy znowu zaczęłam mieć cichą nadzieję, że będzie spokój). Powrót do Galilei w stu procentach, tyle, że Jego jakoś nie widać.

Rozbawia mnie czytanie o rozeznawaniu duchowym i wartościowaniu hm emocji religijnych, co "jest" spotkaniem Jezusa, a co "nie jest". :P Mają ludzie problemy, naprawdę. Nie prościej nie mieć żadnych emocji religijnych? Robić swoje w tej Galilei, nie oczekując, że będzie miejscem Spotkania? 

To powyżej to mój tegoroczny kalendarz wielkopostny. Na kolejnych karteczkach kolejne fakty. Większość to wydarzenia trudne. Kowid ze wszystkimi towarzyszącymi mu objawami. Zmagania z mamą, z bratem, ze sobą. Praca. Niewiele zwycięstw. 

Kiedyś dzisiejsza niedziela nazywała się niedzielą przewodnią. Dziś dusze czyśćcowe bywały (prze)wiedzione do nieba, taka czyśćcowa zbiorowa amnestia. Wiązano ją z dzisiejszą niedzielą długo przed wymyśleniem niedzieli Miłosierdzia... 

Z innych - krokomierz nie liczy wolnego spacerku po miękkiej nawierzchni, związanego z podglądaniem ptaków. Krokomierz zaprojektowany był na nordikłoking, szybki marsz w tempie po stosunkowo twardej nawierzchni, z rytmicznymi wstrząsami telefonu. Do ptaków tak się nie podchodzi.

Na pewno nie do łabędzicy na gnieździe.

Ani do kurek wodnych, które właśnie się pojawiły.

Ani do pierwiosnków.

a szczególnie nie do nurogęsi z dzieciakami.

Tatuś tymczasem odpoczywa.

Z ciekawostek - mamy w parku bobry. Kto nie wierzy, niech przymierzy.

Aaaależ mnie boli łeb. A jeszcze czeka mnie sprawdzanie klasówek...

585