dawno

 tyle nie zrobiłam jednego dnia co dzisiaj. Mama jest wymęczona antybiotykami, na szczęście długaśne serie już powoli się kończą i może od pojutrze będzie lepiej. Potem seria badań. I oby pomogło. W każdym razie wysprzątałam dziś jej cały dom, zrobiłam sobie obiad (mama nie je), oplewiłam kawał ogrodu, a w międzyczasie jeszcze pranie, brewiarz, kolejna pompejanka. Modlę się, żeby do tych ludzi w końcu dotarło, że to, co robią, nie ma sensu. Że to nie tak. No ale.

Przerasta mnie to wszystko. Gdyby ktoś w tym ze mną był. Ale nikt tego nie udźwignie, prawda?  No właśnie, prawda. Towar deficytowy. Łatwiej żyć w kłamstwie albo chociaż w iluzji. A ja Ci, qrrrrw, ciągle wierzę, Rozumiesz? Nawet spodziewając się, że tak czy siak Zawiedziesz mnie z kretesem i ostatecznie, nie stanę przeciw Tobie. Kocham Cię. Ściano. 

Może o to chodzi ze ścianą płaczu - właśnie o to, że da się kochać Ścianę. Wierzyć Ścianie. Kupie gruzów, kamieniowi na kamieniu. I to jest wiara, i to jest Bóg. Może dopiero tam. A wszystko inne o kant d potłuc. 

Jest zimno, listopadki w pełni kwitnienia.

Żeby było śmieszniej, akacje też.

Z budki wyglądają sikorzęta. Już opierzone, ale jeszcze nie lotne.

Rodzice karmią je non stop. I tak, widzę, mają dość. 

Ciężko jest być mamą sikorząt. 

586.