o świetle i soli trochę

 myślałam dziś - że ani sól, ani światło nie są dobre przez sam fakt bycia solą i światłem. OK, jesteście solą ziemi i światłem świata, i czym nie jeszcze. Tyle że sól i światło źle używane mogą zranić, uszkodzić, a nawet zabić. Patrz laser. I patrz jałowa ziemia posypana solą. Choćby przy chodniku po zimie. 

I że ani sól, ani światło nie są dobre same w sobie ani same dla siebie. Na co się zda komu góra soli, jeśli nie ma nic, co potrzebowałby posolić. A w jasny dzień każdy mądry gasi choćby najjaśniejsze światło. Sól jest potrzebna tylko tam, gdzie brakuje soli. Światło jest potrzebne tylko tam, gdzie brakuje światła. Nigdzie indziej. 

 Najłatwiej jest wrzeszczeć, że jestem solą ziemi, ale nie pozwolić się zużyć. Że jestem światłem świata, stoję na świeczniku, upajam się własną potęgą, jestem ponad wszelką ciemnotę, z którą nie chcę mieć nic wspólnego. 

I najłatwiej jest stać na świeczniku i błyszczeć. I nie robić nic więcej. I że znam z imienia i nazwiska księdza, zresztą proboszcza, który sam właził na drabinę i gąbeczką czyścił przyparafialny pomnik Jana Pawła z gołębiego g. I że znam z imienia i nazwiska innego księdza, też proboszcza, który sam i osobiście pchał po parafialnym trawniku kosiarkę do trawy. To było parędziesiąt lat temu, teraz, zdaje się, to nie do pomyślenia... no i czy czasem nie oczekujemy błyszczenia, wcale nie światła. Stań na wysokim świeczniku i błyszcz. 

Zweryfikować to łatwo, choćby w kolejce do lekarza czy w jakiejkolwiek innej kolejce. Czekasz, wcinasz się, czy w ogóle nie wiesz, że istnieje kolejka? Świecisz czy błyszczysz? 

A jeśli jesteś solą, czy na pewno nikogo i nigdy nie zasoliłeś na śmierć? 

515.