swoją drogą

 nawet nie próbuję się domyślać, jak ciężko jest być człowiekiem, o którym większość znających go ludzi twierdzi, że lepiej by było, gdyby go nie było. :P Bo lżej się oddycha, jak go nie ma, bo przynajmniej nikt cię nie zglebi, nikt nie będzie się czepiał o  byle co, nikt nie zada idiotycznych pytań z piedestału własnej wyższości, nikt nie spojrzy na ciebie tak, jak na glistę/motylicę wątrobową/pierwotniaka chorobotwórczego jakiego, nikt nie będzie miał cichych pretensji, że przyszłaś i przeszkadzasz, i po co. Jak ciężko jest być osobą, która jest taka, że jak jej nie ma, to innym od razu prostują się plecy, płuca nabierają więcej powietrza, a w głowie pojawia się nieśmiały pomysł, że jednak w tym miejscu mogłoby być ci dobrze i bezpiecznie, i bywałabyś tam częściej, gdyby tylko go nie było. 

Jak bardzo trzeba mieć narąbane w życiu i w głowie, żeby być takim człowiekiem. I ok, gdybym tak mówiła tylko ja, no to ja mam narąbane, a on jest ok. Ale jeśli każdy z moich znajomych opowiada mi, jak ma go dość, jak i kiedy od niego oberwał, jaki ma przez niego kryzys, jak modli się, żeby tylko go nie spotkać - no to chyba nie po mojej stronie problem jest. A znajomi z różnych grup społecznych i zawodowych, i wiekowych też. Emerytka, katechetka, nauczyciele, bezrobotni, nawet moja mama. W zasadzie z kim tylko nie rozmawiam. Bo pytają o niego. A ja, no co ja mam powiedzieć? 

Że się za niego ostatnio systematycznie modlę, ale ni dudu nie wierzę, że to coś zmieni? że tak naprawdę to mi go bardzo żal?

No, bo jak być człowiekiem, o którym inni marzą, żeby go w ogóle nie było?

wieczorem:
Paskudna pogoda, wieje, pada, na niecałą godzinkę na spacer po ulicach się wyrwałam. Powoli i mozolnie porządkuję jesienne zdjęcia, zaczynam się powoli przyzwyczajać do myśli, że trzeba będzie do roboty wracać - coś tam sprawdzam, coś tam drukuję. Poza tym jestem wypryszczona, głodna i gruba. No cóż, starość nie radość, oby tylko pogrzeb okazał się weselem.

1071.