czekam na lekarza

 jednak potrzebuję L4 i chyba antybiotyku... nie chciałam, ale naprawdę nie daję rady. Trochę mi to zwolnienie teraz komplikuje parę spraw i będzie trzeba poprosić paru ludzi o pomoc pewnie. I może mi to zrobi dobrze na pokorę nawet.

Wpadł mi przelotem w oko jakiś internetowy tekst o - no właśnie, o ostatnich rycerzach Jedi wycofujących się na odległe planety, aby tam w spokoju dożyć dni swoich, pracując w ogródku. :P I tia, widzę to zjawisko. Trochę poczucie przegranej, trochę rozczarowanie, bo to nie tak miało być, trochę pewnie wykopanie z aktywności przez parę osób, które w założeniu powinny wspierać aktywność - i rycerz Jedi ląduje na zadupiu wszechświata, i sadzi marchewkę. I niech się cieszy, że ma gdzie wylądować, jeśli jakiś kawałek planety po przodkach odziedziczył... 

Myślę teraz o Pani Zet. Pamiętam ją tak ze 20 lat temu. OK, miała dziwne, specyficzne oczekiwania i rzeczywistość ją pewnie przerosła tym, że historia potoczyła się w zupełnie innym kierunku. A Pani Zet na początku bardzo chciała kierunek historii wyznaczyć. Może uważała, że to jej powołanie. 

Pan Bóg to jednak specyficzne poczucie humoru Ma. I zaiste dziką fantazję. I że (s)pokój naprawdę najłatwiej znaleźć w przyrodzie i w samotności. Więc najłatwiej uciec w ogródek i fotografowanie ptaków. 

A za oknem dziś całe stada szpaków, chyba odlatujących, i kwiczołów, chyba przylatujących. A na balkonie mazurki. 

Zdjęcia wstawię jak przyjdę od lekarza. Ależ mnie zatoki bolą, i gardło, i ucho. 

od wielkiego dzwonu

 tego konkretnie:

Bardzo stare zdjęcie pękniętego dzwonu na wałach Jasnej Góry, z czasów, kiedy (też) wszystko po kolei mi się waliło, kiedy ten rozwalony dzwon był symbolem wszelkich możliwych moich porażek. I miejscem, w które wkładałam wszystkich beznadziejnych. W rany dzwonu. Jedną z tych porażek był P. Tak dawno temu, że w innym świecie, że dziś nie poznałam go w kościele, nie skojarzyłam, dopóki mi się nie przedstawił, dopóki w domu nie przypominałam sobie na spokojnie skojarzeń - ten dzieciak i jasnogórski dzwon.

No, dziś w każdym razie P., ten sam P., którego wiele lat temu zdążyłam skreślić, udowodnił, że w międzyczasie wyszedł na ludzi. W każdym razie nie skończył jako totalna patologia, na którą miał wszelkie możliwe zadatki. I mam konkretny, żyjący, chodzący i wcale nie słodki dowód, że Pan Bóg Prowadzi historię niekoniecznie na moich oczach. Czasem Działa totalnie za moimi plecami, a czasem Pokaże mi jaki taki przebłysk skuteczności Swoich działań. W historii, która kiedyś, dawno, była też moją historią.

Więc może jeszcze nie wszystko stracone, może i z paru innych dupków i gówniarzy coś jeszcze wyrośnie? OK, pewnie tego nie będę widzieć. Nie muszę. 

Jednym z owoców przesiedzianego w domu długiego łikendu jest dostosowanie wspomnianego już na blogu kalendarza motywacyjnego do moich potrzeb i możliwości:

Feel free to use :) . Jak się kiedyś będę nudzić, powstanie czelendż zimowy. 

Dalej rozpaczliwie usiłuję wyleczyć zatoki. Jak do jutra się nie uda, we wtorek szukam lekarza. 

1111.

prawie sto lat

 stuknęło temu cmentarzowi. Najstarszy grób, jaki znalazłam, był z 1927 roku... Kto by pomyślał.

Kolejne zaskoczenie: znicz w stylu folk.

A poza tym - jak zawsze.

Poza tym walczę z zapaleniem zatok. 

1110.