chyba (mam nadzieję)

 uratowałam sikorzęta.

Bo dzięcioł, taki z dzięciołów dużych, próbował rozdziobać otwór  budki lęgowej w celu dobrania się do piskląt. Jak zobaczyłam, jak malutka sikorka udaje pocisk artyleryjski i rzuca się z całą sikorzą siłą na dzięcioła, żeby go odstraszyć, a dzięcioł ma to w, nie zdzierżyłam. Przystawiłam drabinę do brzozy i owinęłam budkę tuż pod otworem czterema grubymi warstwami włochatej tkaniny. 

Dzięcioł kuje w twardym, nie będzie walił dziobem w miękką plastikową szmatę :P, przynajmniej takie mam założenie naukowe do tego eksperymentu. Sikorki modernizację chałupy zaakceptowały, po jednym dniu funkcjonowania ogacenie przeciwdzięciołowe egzamin zdało. Więc może sikorzęta się uchowają.

Tymczasem w rdeście kosica dzielnie wysiaduje. To żółte to dziób.

A łabędzie wywiodły młode. 

Takie pluszowe słodziaki. :)

Słucham jakichś rekolekcji o Lectio divina, większość mi się podoba, chociaż... jak dotąd raz PT Rekolekcjonista wpadł w ton jęczący na temat prześladowania Kościoła (w Polsce, w Polsce...) i raz mój ukryty psycholog :P zdemaskował jego wewnętrzny problem związany z hm wypaleniem zawodowym. :P Z pozytywów to dochodzę do wniosku, że Lectio jako metoda stosowana jest daleko szerzej niż wynikałoby to z używania fachowego nazewnictwa (i formułowania punktów :P). Każde poważne i modlitewne czytanie Pisma jest w istocie Lectio. Można to nazwać wcale nie Lectio divina, tylko echem Słowa czy jakkolwiek, te sztucznie wyodrębniane i pięknie nazywane etapy układają się zwykle zupełnie samoczynnie i bez potrzeby narzucania wzniosłej nomenklatury. 

Z ciekawostek. PT Rekolekcjonista stwierdził, że wszystko, co zawiera Biblia, jest Słowem skierowanym osobiście do mnie. OK, myślę, co Bóg chce mi powiedzieć przez opisywanie wymiarów świątyni u Ezechiela, na przykład? Hm, że powinnam schudnąć? :)))

937.