opowieść o poduszkach

 mieszkając w czasie remontu u mamy, reodkryłam poduszkę.

Poduszka z historią pewnie tak długą jak moja :P, pamiętam ją od zawsze z domu babci spod Chełma, teraz spłowiała, wytarta i pamiątkowo-muzealna. Z nudów złapałam kawał kanwy i spróbowałam ją odtworzyć. Wyszło mi takie coś na motywach.

Ja robiłam małe krzyżyki na drobnej kanwie, 2 na 2 zamiast jednego dużego krzyżyka nakładanego ze wzoru babci, a i to wyszło za małe i trzeba było za przeproszeniem tęczową obwódkę dorobić.

Potem wzięłam się za konserwację autentyku.

Nakładałam te nakładane krzyżyki w miejsca, gdzie nici się wytarły, zostawiając maksymalnie dużo nici oryginału. O ile ze szczenięctwa pamiętam pierwowzór, był kolorystycznie jakoś pomiędzy wersją odzyskaną a nowopowstałą. Ale spoko, ta nowa też zblaknie i się wybrudzi. :P 

I teraz poduszka ma dwie strony. 

Z innych. Przeraża mnie perspektywa zaczęcia roku szkolnego, przeraża mnie perspektywa zakupu nowych mebli... pewnie niejeden socjodebil w mojej sytuacji stwierdziłby jak ja, że w sumie bez mebli też jest w domu dobrze i po co jakieś nowe, no. :P 

348.