opowieść o palmach

 czyli kilka zdjęć z ostatniego wyjazdu.

Gdzie nie poszliśmy, tam były palmy. Aż dziwne, że to nie Karaiby, tylko Śląsk i Łódź. 

Niektóre drzewa oglądaliśmy od wewnątrz. Grunt to kogoś poznać na wylot, no.

To jest moje drzewo - sosna wejmutka. Kiedyś będzie tam tabliczka z moim imieniem :).

A to jest dąb, przy którym też będzie kiedyś czyjaś, nie moja, tabliczka:

Bluszcz był w gratisie. :)))

Faunistycznie proszę, oto rudzik:

 Przysłuchiwał się dzielnie naszym rozkminom na temat Słowa - tia, nie chcę paść was dłużej, co ma umrzeć, niech umiera, co ma zginąć, niech ginie, a te, co pozostaną, niech się wzajemnie pożrą. Że byłam naprawdę najemnikiem, któremu (już?) nie zależy. Że najemnik to ten, który jest w Kościele, bo mu tam dobrze. Duchowo, psychicznie, emocjonalnie, socjalnie, bytowo, ekonomicznie. Ma zapłatę. I że najłatwiej patrzeć na Kościół z perspektywy owcy, bo owca nie musi wybierać, lezie za najemnikiem i za stadem jak owca, nawet jak obrywają kopyta. Łatwiej być skrzywdzoną, beczącą owcą niż zniechęconym do owiec pasterzem...

Rudzik aż łepek przekrzywił, nie wiem, czy przyznał nam rację.

Kowalik pukał: taktak, tak, taktaktak.

Jaszczurka zdania nie wyraziła. 

Już raz straciła ogon, co się będzie znowu narażać. 

Wrona, co zdążyła już z tego wszystkiego osiwieć, wyraziła raczej czarne opinie.

Do egzotyki wracając:

A tu taka mała rybka :)

I że jesień idzie...

... a żółwiom żal. Lata.

Tylko łyskom gorąco. Biorą prysznic. A mi, nieco melancholijnie, przypomina się Szara Szyjka. Pamięta ktoś?

Będzie jeszcze o Łodzi i o Śląsku, tym razem architektonicznie i nieco zabytkowo, ale nie tylko. Jak znajdę chwilę. 
Pozdrawiam Pana, który dziś rano wszedł tu z ukrytej tożsamości i myśli, że go nie widzę. Widzę widzę, taki charyzmat. :P. Nie tylko ja Pana pozdrawiam, Łódź i Śląsk też. 

12 sierpnia 338
13 sierpnia 339