do mnie przyleciał:
Widywałam już modraszki i czerwończyki, a zieleńczyków jeszcze nie.
A to jakiś bielinek:
Modraszki, sikorki dla odmiany, zdaje się bezpiecznie wyleciały z budki. W każdym razie ich nie ma, a budka jest nienaruszona.
Poza tym mam naprawdę urwanie głowy. Matury w toku. Wizyta u lekarza z mamą. W międzyczasie praca. Pogoda okropna, susza, wicher, zimno.
940.
uratowałam sikorzęta.
Bo dzięcioł, taki z dzięciołów dużych, próbował rozdziobać otwór budki lęgowej w celu dobrania się do piskląt. Jak zobaczyłam, jak malutka sikorka udaje pocisk artyleryjski i rzuca się z całą sikorzą siłą na dzięcioła, żeby go odstraszyć, a dzięcioł ma to w, nie zdzierżyłam. Przystawiłam drabinę do brzozy i owinęłam budkę tuż pod otworem czterema grubymi warstwami włochatej tkaniny.
Tymczasem w rdeście kosica dzielnie wysiaduje. To żółte to dziób.
A łabędzie wywiodły młode.
Takie pluszowe słodziaki. :)
Słucham jakichś rekolekcji o Lectio divina, większość mi się podoba, chociaż... jak dotąd raz PT Rekolekcjonista wpadł w ton jęczący na temat prześladowania Kościoła (w Polsce, w Polsce...) i raz mój ukryty psycholog :P zdemaskował jego wewnętrzny problem związany z hm wypaleniem zawodowym. :P Z pozytywów to dochodzę do wniosku, że Lectio jako metoda stosowana jest daleko szerzej niż wynikałoby to z używania fachowego nazewnictwa (i formułowania punktów :P). Każde poważne i modlitewne czytanie Pisma jest w istocie Lectio. Można to nazwać wcale nie Lectio divina, tylko echem Słowa czy jakkolwiek, te sztucznie wyodrębniane i pięknie nazywane etapy układają się zwykle zupełnie samoczynnie i bez potrzeby narzucania wzniosłej nomenklatury.
Z ciekawostek. PT Rekolekcjonista stwierdził, że wszystko, co zawiera Biblia, jest Słowem skierowanym osobiście do mnie. OK, myślę, co Bóg chce mi powiedzieć przez opisywanie wymiarów świątyni u Ezechiela, na przykład? Hm, że powinnam schudnąć? :)))
937.
i za zachodnią granicą, na przykład, zapłaciłabym za to ogromny mandat, wiem. I dlatego w razie wojny i podziału dominiów po linii Wisły mimo wszystko wolałabym zostać na wschodzie. :P Ale naprawdę, już wolę władzę radziecką niż szerszenie, no. :P
Prawie jak ten złoty smok u Sapkowskiego. :P Naruszenia równowagi biologicznej nie dało się stwierdzić. :P
935.
a tak naprawdę to są śniedki - i to te, które od zawsze chciałam mieć w ogrodzie, kilka razy kupowałam, ale jak dotąd okazywały się zupełnie inną rośliną. A tym razem trafione-zatopione. To właśnie ten śniedek. W odróżnieniu od zwykłych, też pięknych:
Zrobiło się chłodniej i dobrze, bo 30 stopni na początku maja to była przesada. Dopieszczam ogród, myję po kolei okna, na razie u mamy, pracuję. Niestety nadal czuję, gdzie mam zatoki - a nie powinnam tego czuć. :P Matury w toku, ale jakoś w tym roku przebiegają daleko obok mnie :P, naprawdę robię ten staż na emeryta raczej.
933.
łikend okazał się być słodko-gorzki. Z powodu ostrego zapalenia zatok, równie ostrego zapalenia skóry na mordzie, a po drugiej stronie z powodu pięknej pogody, kilku wypadów poza miasteczko, kilku dobrych spotkań, dobrych rozmów z kimś, kogo daaawno już nie widziałam (pozdrawiam Łódź i Gliwice) - i tak jakoś za szybko te dni mi minęły.
Od dziś znowu jestem w pracy. A tymczasem zakwitły róże.
mam zaropiałe zatoki i zasyfiony pysk, ale żyję.
A w ogrodzie mam gniazdo kosów, gdzieś w tym zielonym rdeście
a w drugiej skrzynce chyba sikorki sosnówki. Jedna dziś wykąpała się przy okazji podlewania grządek:
No.
928.
